AAva, Brooklyn’deki loft daireye ilk kez giriyor. Burası boş. Yeni boyanmış ama eski. Güneş, büyük pencerelerden sızarak önceki sakinlerin izleriyle aşınmış parke zemine vuruyor. Ava oturuyor. Burası artık evi. Onun evi. Burası bir genç adamla tanışacağı ve aşık olacağı yer. Parti sırasında şarap burada dökülecek. Burası birbirlerine bağıracakları ve her şeyin bittiğine karar verecekleri yer. Daire, Ava’nın kişisel geçmişine; neşesi ve üzüntüsüne, umutları ve hayal kırıklıklarına, hepimizin yetişkinliğe geçerken kendimizi içinde bulduğumuz türden bir evrene tanık olacak.

Dakota Fanning’in ilk yönetmenlik denemesi Hello Apartment, 21. yüzyılda feminenliği eleştirel bir şekilde onurlandıran kadınların yönettiği, oldukça beğeni toplayan Miu Miu Kadınların Hikayeleri kısa film serisinin 15. filmi.

Aktris Dakota Fanning, henüz altı yaşındayken I Am Sam’deki ödüllü performansıyla seyircilerin zihnine yerleşti. O zamandan beri, War of the Worlds filminde yer aldı; bir nesle damgasını vuran Twilight serisinde oynadı ve American Pastoral’daki gibi yetişkin rollerine sorunsuz bir şekilde geçiş yaptı. Dakota, 2018’de gizemli bir dönem draması olan TV dizisi The Alienist’te yer alıyor.

Hello Apartment, (Steven Spielberg’ün Akademi Ödülü’ne aday gösterilen The Post filminin ortak senaristi) Liz Hannah tarafından yazıldı. Liz, kısa filmin fikrini “o sırada hayatında olup biteni yaşarken aynı anda, tek mekanda geçmişi de yeniden yaşamak” olarak tanımlıyor. Dakota “hikaye hala yaşadığım ilk evimden esinlendi” diyor. “Burası deneyimler için bir mabet niteliğinde.” Bulunduğu yerden ayrılmayı düşünüp düşünmediği sorulduğunda, “Ayrılmakta çok zorlanıyorum. Onca hatıra ne olacak?” Dakota, ilk yönetmenlik deneyiminde, “Kendimi biraz korkutmaya ihtiyacım vardı” diye itiraf ediyor. Ve “Miu Miu bana bir aile gibi geliyor. Tüm farklı görünümleri birleştirmek gerçekten bir zevkti.” diye ekliyor.

Yeni Kadınların Hikayeleri serisinin bu bölümü, günler, aylar ve yıllar boyunca duygusal açıdan savrulan genç bir kadının yumuşak bir portresi. Kendimizi çevremize nakşettiğimizi hatırlatıyor. Yaralar hikayelerimizdir. Yıllar sonra, çok daha yaşlı bir Ava aynı mekana geri dönüyor, güneş aynı büyük pencerelerden içeri sızıyor ve anıları canlanıyor. “Merhaba daire.”